Dominica, expeditie: De Rastafari's

Ook deze expeditie werd begeleid door Seacat en dezelfde busjes pikten ons op aan de kade. Onderweg stopten we op verschillende plaatsen om typische, Dominicaanse ingrediënten te proeven. Sommigen groeiden gewoon langs de kant, zoals cashewnoten, laurierbladeren (niet om op te eten) en verschillende vruchten. Anderen moesten even gehaald worden op de markt, bijv. de hele bittere chocolade (100% cacao), die hier gebruikt wordt voor thee, warme broodjes van ‘Manny’s bakery’ en ook zoete Dutch Lady melk! Al deze producten gingen we ook gebruiken voor het koken bij de Rastafari’s. Eenmaal daar aangekomen gingen we meteen aan de slag. Suikerriet moest worden gekapt, geschild, gewassen en geperst en Sascha, een rastameisje van acht vertelde ons uitgebreid over de kippen. Ze eten alleen de witte kippen en ook alleen op feestdagen. De rest van het jaar zijn ze vegetariër. Toen het suikerriet verwerkt was tot suikersap daalden we af richting de watervallen. Allemaal met onze mooie Teva’s en knalgele, sneldrogende shirts aan! We moesten 7 keer de rivier oversteken, steppingstones of niet. De rotsen waren spekglad en er waren geen paden door het dichte regenwoud, daar kwam bij dat we allemaal nog spierpijn hadden an de tocht gisteren. Na een paar uur kwamen we toch allemaal heelhuids aan bij de waterval, het geluid van al die liters water die naar beneden kletteren in combinatie met de duizenden spettertjes die je gezicht nat maatken was heel indrukwekkend! We zwommen er naar toe, maar de stroming was heel sterk. Na wat foto-momentjes kon de terugweg beginnen, al gauw besloot iedereen om de makkelijke route te nemen. Jezelf overgeven aan de stroming van het water en op je billen met je voeten naar voren de rivier af stuiteren. We raakte de gids helaas kwijt maar kwamen optijd aan bij het rastafari-dorp. Daar stond voor iedereen een kom (uitgeholde kokosnoot) soep met rijst te wachten. Ook was er zelfgemaakte chocolade! Vers gebakken broodjes met gesmolten, pure chocola is heel lekker, mocht je het je afvragen!

Op het laatst hield Mozes, de oude rastafarie-leider een ‘toespraak’ over de rasta-vlag; rood staat voor bloed, geel voor goud en groen voor de rijke natuur. We dronken nog rietsuikersap, kokossap en bloemensap en toen moesten we de rastafari’s helaas verlaten. De terugreis door de natuur was opnieuw heel mooi, volgens mij is heel Dominica mooi.

Dominica, expeditie: The Boiling Lakes

De Boiling Lakes: Om 7 uur moesten we klaar staan om met de bijboot naar de kade van Rosseau te gaan. Lunch zou geregeld worden door de gids dus naast zwemkleding, handdoek, zonnebrandcrème, DEET, camera en water was één broodje genoeg. Toch nog een best volle daypack dus.

Aan land werden we verdeeld over twee krakkemikkige busjes met uitklapstoeltjes, en raceten we door de prachtige tropische landschappen van Dominica. Onderweg stopte we een paar keer zodat onze gids, genaamd Seacat, fruit en eieren kon kopen voor de lunch en hier en daar nog even luidruchtig kon bijpraten met de buurtbewoners. Uiteindelijk werden we afgezet in mooi stuk regenwoud en kon de wandeling echt beginnen! 

Na 2 uur hielden we een pauze bij een mooie rivier waar we onze waterflessen konden bijvullen. We hielpen elkaar om met droge voeten aan de overkant te komen en toen leidde het ‘pad’ omhoog, het deed me ergens toch wel denken aan de Teide! Na weer een paar uur stevig wandelen hadden we de top van de berg bereikt, Seacat had voor iedereen hele lekkere fruitpunch van passievrucht meegenomen, een heerlijke verfrissing! Daarna had iedereen weer energie om door te lopen en we kwamen aan bij een klein kokend riviertje als voorproefje op het grote kokende meer straks. Hier werd ons gezicht ingesmeerd met een soort grijze klei, het zou goed zijn voor je huid. Seacat kookte de eieren in het kokende water en toen hij ze eruit haalde was de schaal zwart gekleurd! Het smaakte verder gewoon als een kippenei. 

We gingen verder en uiteindelijk kwamen we uit bij het grote Boiling Lake. Tussen de mistige zwaveldampen genoten we van een typische Dominicaanse lunch en werden er groepsfoto’s gemaakt. Toen kon de terugweg beginnen maar die was misschien nog wel leuker dan heen! We hadden namelijk de tijd om te ‘zwemmen’ in de natuurlijke warme bronnen, een soort van jacuzzi’s eigenlijk. We liepen door tot de gids zei dat we het mooiste plekje bereikt hadden, het was op de zwavellucht na inderdaad behoorlijk perfect! We hebben ons haar hier gewassen met shampoo en moesten weer verder. 

Op het allerlaatst - na zo’n 8 uur gewandeld te hebben - zijn we bij het beginpunt nog een keer het water ingegaan, koud water dit keer. Hier kon je namelijk in een diepe, donkere rotskloof naar een waterval toe zwemmen, het had echt iets magisch. Misschien ook niet voor niets dat hier een scène van ‘Pirates of the Carribean’ opgenomen is...

De grote oversteek van de Atlantische Oceaan: Tenerife - Dominica

De eerste twee weken op zee waren erg rustig qua weer, er was geen wind, wat heel uitzonderlijk is, zelfs de kapitein had dit nog nooit meegemaakt op de Atlantische Oceaan.

De zee was spiegelglad en zeilen zetten had totaal geen zin, daarom hebben we het eerste stuk helaas op de motor moeten varen. Een voordeel van het motoren was dat we heel snel gingen en daardoor onze achterstand hebben ingehaald, sterker nog, we hadden tijd om een paar dagen achter elkaar het schip stil te leggen om te zwemmen! Ik kan je verzekeren dat maar een heel klein percentage van de gehele wereldbevolking ooit midden in de oceaan heeft gezwommen, laat staan vijf keer! 

Iedereen raakte snel in zijn/haar ritme; de ene dag school en de andere dag wacht lopen. Ik zat in de wacht van 8 tot 12, vrij natuurlijke tijden als je het vergelijkt met bijv. de 4 tot 8 wacht. Iedereen stuurt meestal een uur en schepen zijn we niet tegengekomen op de oceaan. Twee keer kwam er een stormvogeltje aan boord, beide zijn na een nachtje in de trossen op het achterdek te hebben gezeten, uitgerust weer weggevlogen. Voor de rest was er zonder de zeilen dus niet zo veel te doen. Op zaterdag houden we altijd een filmavond, maar wij lopen dan wacht, dus kijken degenen die niet sturen van boven door de ramen mee. Dat heeft ook wel iets, al zijn de banken in de salon comfortabeler. 

Schoolwerk maken is niet altijd gemakkelijk op een schip, zeker toen er in de laatste week wind en hoge golven kwamen. Ik was als een van de weinigen nog een beetje zeeziek, en dat bevordert de concentratie niet. Wasknijpers mogen niet ontbreken voor een geslaagde schooldag, de wind speelt graag met de bladzijden van je schoolboeken en losse blaadjes zijn onveilig.

Verder hebben we opnieuw dolfijnen gezien en dit keer ook lichtgevende algen, vliegende vissen en... walvissen! Dat laatste was veruit het meest fantastisch, de walvis die ik gezien heb was niet zo groot maar kwam ontzettend dichtbij, de ene keer zwom hij aan stuurboord en dan verscheen hij weer aan bakboord. Ook zwom hij een stukje ondersteboven, zodat we zijn witte buik konden aanschouwen!

Drie volle weken hebben we dus op de Atlantische Oceaan doorgebracht. Het was erg onwerkelijk om dan ineens weer land te zien, alsof het niet klopte dat die groene bergen van Dominica zomaar in het water dreven. Toen we dichterbij kwamen werd iedereen steeds vrolijker, ik kon het land gewoon ruiken!