De eerste twee weken op zee waren erg rustig qua weer, er was geen wind, wat heel uitzonderlijk is, zelfs de kapitein had dit nog nooit meegemaakt op de Atlantische Oceaan.
De zee was spiegelglad en zeilen zetten had totaal geen zin, daarom hebben we het eerste stuk helaas op de motor moeten varen. Een voordeel van het motoren was dat we heel snel gingen en daardoor onze achterstand hebben ingehaald, sterker nog, we hadden tijd om een paar dagen achter elkaar het schip stil te leggen om te zwemmen! Ik kan je verzekeren dat maar een heel klein percentage van de gehele wereldbevolking ooit midden in de oceaan heeft gezwommen, laat staan vijf keer!
Iedereen raakte snel in zijn/haar ritme; de ene dag school en de andere dag wacht lopen. Ik zat in de wacht van 8 tot 12, vrij natuurlijke tijden als je het vergelijkt met bijv. de 4 tot 8 wacht. Iedereen stuurt meestal een uur en schepen zijn we niet tegengekomen op de oceaan. Twee keer kwam er een stormvogeltje aan boord, beide zijn na een nachtje in de trossen op het achterdek te hebben gezeten, uitgerust weer weggevlogen. Voor de rest was er zonder de zeilen dus niet zo veel te doen. Op zaterdag houden we altijd een filmavond, maar wij lopen dan wacht, dus kijken degenen die niet sturen van boven door de ramen mee. Dat heeft ook wel iets, al zijn de banken in de salon comfortabeler.
Schoolwerk maken is niet altijd gemakkelijk op een schip, zeker toen er in de laatste week wind en hoge golven kwamen. Ik was als een van de weinigen nog een beetje zeeziek, en dat bevordert de concentratie niet. Wasknijpers mogen niet ontbreken voor een geslaagde schooldag, de wind speelt graag met de bladzijden van je schoolboeken en losse blaadjes zijn onveilig.
Verder hebben we opnieuw dolfijnen gezien en dit keer ook lichtgevende algen, vliegende vissen en... walvissen! Dat laatste was veruit het meest fantastisch, de walvis die ik gezien heb was niet zo groot maar kwam ontzettend dichtbij, de ene keer zwom hij aan stuurboord en dan verscheen hij weer aan bakboord. Ook zwom hij een stukje ondersteboven, zodat we zijn witte buik konden aanschouwen!
Drie volle weken hebben we dus op de Atlantische Oceaan doorgebracht. Het was erg onwerkelijk om dan ineens weer land te zien, alsof het niet klopte dat die groene bergen van Dominica zomaar in het water dreven. Toen we dichterbij kwamen werd iedereen steeds vrolijker, ik kon het land gewoon ruiken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten