We survived the Bermuda triangle!

Ja, we zijn heelhuids aangekomen op Bermuda. En die driehoek, daar heb ik niks, maar dan ook echt helemaal niks van gemerkt. 

We meerden aan in de haven van St. George’s, waar ook de Thor Heyerdahl (de Duitse School at Sea) en The Spirit of Bermuda lagen. The Spirit of Bermuda is een Tallship met schuine masten en bijna alles is van het duurste van het duurste Bermudese cederhout gemaakt. Alle kinderen van Bermuda gaan in ieder geval één keer in hun leven een week mee met het schip om rond het eiland te zeilen. Deze week was er een groep meisjes uit de brugklas aan de beurt, we gaven ze een rondleiding op de Regina en wij kregen ook een tour op de Spirit. In hun kombuis, geheel met kookeiland en een flensjes-bakkende-chefkok liep het water ons toch wel in de mond. Niet te vergelijken met onze kombuis... Ook op de Thor Heyerdahl kregen we een rondleiding, het schip is een stuk moderner en ook aan hun kombuis kunnen wij niet tippen. Ik moet toegeven dat ik best een beetje jaloers was, en dat ben ik niet snel, het was zo heerlijk schoon en opgeruimd! Maar geen enkel schip is zo gezellig als onze sfeervolle Regina!

Naast andere schepen bezoeken in de haven was er niet zo veel te doen in het peperdure dorpje St. George’s. Daarom zijn we de volgende dag met de bus een ochtend naar de hoofdstad Hamilton gegaan. Wat een cultuurshock! Na Cuba en Jamaica was het zo vreemd om weer een Bodyshop, boekwinkels en kledingwinkels te zien! Bijna allemaal hebben we een “Bermuda-trui” gekocht, maar echt shoppen kwam er niet van, want het is allemaal belachelijk duur. 

In de middag vertrokken we naar The University of Bermuda voor een college van een bekende econoom, genaamd Craig Simmons. Het college werd uiteraard gegeven in het Engels maar was goed te volgen en Mr. Simmons kon ontzettend goed en leuk vertellen. Het ging over de economie in Bermuda, waarom is Bermuda zo welvarend?

Hij begon met het feit dat je economen nooit kan vertrouwen (Dat is ook wat hij als eerste verteld aan nieuwe economie-studenten), want niemand kan voorspellen wat er gebeurd. Je moet dus uitkijken dat je geen conclusies gaat trekken over de toekomst aan de hand van het verleden en het heden, hij noemde dat “How not to be a turkey”. Kalkoenen leiden namelijk een heel goed leven, ze worden heerlijk verwend en krijgen het beste van het beste eten, zoveel als ze willen. Geen kalkoen die eraan denkt dat de boer geen goede bedoelingen heeft, tot Thanksgiving, maar dan is het al te laat voor de kalkoen. 

Hoe kan je nou omgaan met die “wild randomness” (vertaald is ‘ie ook leuk: wilde willekeurigheid)? Want weet jij of het huis waar je in woont stevig gebouwd is? Voor hetzelfde geld stort hij morgen in. Beter bouw je hem dus zelf, dan weet je tenminste wat er gebeurd. Dat is één optie, volgens Mr. Simmons zijn er landen waar je de gene die je huis gebouwd heeft mag vermoorden als je huis instort, die persoon heeft in tegenstelling tot bijv. leraren en ook economen “skin in the game”, en zal je huis dus ook wel zo goed mogelijk bouwen. In de meeste landen mag dit echter niet, daarom zijn er verzekeringen. Bermuda verzekert zichzelf, en is dus volledig onafhankelijk!

Nou, ik weet niet precies waar mijn moraal van het verhaal is gebleven, maar toen Mr. Simmons het ons vertelde leek het allemaal heel helder. Mocht je echt heel graag tot in de puntjes willen weten hoe de economie Bermuda werkt, dan raad ik je aan te gaan studeren aan de University of Bermuda, er is in ieder geval één leuke docent die 4 uur lang de volle aandacht van 33 pubers vast weet te houden!

De volgende dag gingen we naar Dolphin Quest, daar kregen we een demonstratie te zien met drie trainers en twee dolfijnen. Natuurlijk hadden we ze al vaker in het wild gezien, maar deze waren veel groter en in het wild kan je ze ook niet aanraken! Het was toch voor de meeste meisjes een soort droom die uit kwam en we hebben geleerd hoe dolfijnen communiceren via sonar. Door een spiraal die je vroeger van de trap kon laten lopen tussen je tanden te doen en op de grond te laten vallen, konden we enigszins ervaren hoe sonar werkt. Je hoort dan namelijk in je hoofd een heel hard starwars-achtig geluid, zelfs als je je oren dicht houdt. 

Het was een hele leuke dag en goede afsluiting van Bermuda.

Uitwisseling met Titchfield High Jamaica

Toen we de haven van Port Antonio binnenvoeren kwamen we langs een grote middelbare school, half verborgen tussen het groen en direct aan het water. De school heette Titchfield High en vandaag hadden we een uitwisseling met een deel van hun leerlingen.

De helft van onze leerlingen ging tot het middageten naar Titchfield en de andere helft bleef aan boord om met de Jamaicaanse leerlingen Nederlandse spelletjes en andere activiteiten te doen. Ik hoorde bij de groep die ‘s ochtends naar de school ging. We kwamen aan bij het prachtig gelegen gebouw en kregen een rondleiding en een stukje geschiedenis van een lieve mevrouw. Daarna werden we in groepjes van drie verdeeld over de klassen van dezelfde leeftijd. Samen met Aiken en Leo kwam ik terecht bij een les Engelse literatuur. In tegenstelling van wat ik verwacht had was het helemaal niet rustig en streng. Iedereen praatte door elkaar heen, de tafels stonden scheef en ik moest briefjes doorgeven aan de jongens namens mijn buurvrouw. Veel van de les heb ik dus niet mee gekregen maar ik heb wel kunnen praten met de Jamaicaanse meisjes, Engels gaat toch makkelijker dan Spaans.

De tweede les die we volgden was Aardrijkskunde, deze lerares had duidelijk meer overzicht. Het was stil en er werden ijverig aantekeningen gemaakt. Het ging over hellingen, net het gene waar ik niet zo goed in ben. Gelukkig redde mijn buurvrouw me toen ik een vraag moest beantwoorden. 

Het waren twee leuke uurtjes op Titchfield en samen met een nieuwe groep leerlingen gingen we terug naar ons schip. Daar waren 5 activiteiten te doen; koekjes bakken, “culture date”, het kluivernet in, met de bijboot mee en spelletjes spelen. Eerst lieten we ze echter het filmpje van Sjors zien, zo kregen ze een beetje een idee hoe het leven op zee is.

Samen met Inger en Tessa, 3 Jamaicaanse meisjes en 1 jongen begonnen we met de “culture date”. Dat houdt in dat je een kaartje trekt met een begrip erop waarover je gaat praten met iemand uit een andere cultuur, in dit geval de leerlingen van Titchfield. Als eerst trokken we het begrip “sports”. Een meisje vertelde dat er veel werd gevolleybald en ze vertelde trots dat de jongen uit ons groepje kon zwemmen! Dat kan bijna niemand in Jamaica, en dat terwijl ze tijdens feestdagen - het volgende begrip - bijna altijd naar het strand gaan. De volgende activiteit was koekjes bakken, ook dat hadden ze nog nooit gedaan en ze vonden het maar raar dat we van het deeg aan het snoepen waren! Daarna klommen ze voorzichtig de kluiver in om er gauw weer uit te gaan. Ze wilden wel heel graag mee met de bijboot naar Navy Island. Het onbewoonde eiland waar ze al hun hele leven vanuit de schoolbanken tegen aan kijken maar nog nooit geweest zijn en dat terwijl wij er zelfs al geslapen hebben!

Toen alle leerlingen even een rondje over het water geraced hadden met Rona aan het stuur maakte we een groepsfoto en was deze geslaagde dag alweer voorbij!

26 januari 2014 Jamaica - expeditie: fruitplantage

Vandaag stond een dag werken op een fruitplantage op het  progamma. Samen met de farmer (genaamd Danny) vertrokken we ‘s ochtends naar zijn plantage. Na een mooie busreis langs de kust en door de natuur van Jamaica kwamen we aan bij het hutje waar Danny al vijf jaar in zijn eentje woont, zijn huis was niet groter dan 2x2 meter. Maar de plantage was prachtig uitgestrekt. Hij gaf ons een rondleiding en vertelde dat het tijd was  voor sinaasappels, grapefruits, kokosnoten en bananen. Verder had hij ook nog avocadobomen, cacaobomen, ananasbomen en mangobomen. Met manchettes hebben we dode bladeren afgehakt en het fruit geplukt. Na afloop kregen we allemaal een kokosnoot en heel veel sinaasappels en grapefruits.