Het eerste blogje sinds mijn vertrek heeft even op zich laten wachten, maar hier is ‘ie dan toch! Het is nu één lang verslag over de reis van IJmuiden tot aan Tenerife, maar ik wil in het vervolg, als ik aan land ben en internet heb, meerdere korte verslagjes posten. Dat is leuker om te lezen en ik vergeet dan ook minder snel wat we allemaal gedaan hebben ;)
25 Oktober was het dan zo ver - na een weekje in Amsterdam gelegen te hebben om al een beetje te wennen aan het leven op de Regina Maris (afgekort als RM) en veel geoefend te hebben met het inpakken van de buiten- en binnenkluiver - het grote afscheid en de zee op!
In Amsterdam kwam mijn zus aan boord om het stukje tot aan de sluizen van IJmuiden mee te varen. Het was fijn om iemand uit je gezin even te kunnen laten zien in wat voor een schip je nou eigenlijk een half jaar gaat leven. In IJmuiden stond mijn andere familie (en ook onze hond) klaar om me te knuffelen tot ik echt het laatste kusje moest geven en snel aan boord moest springen. Ik moest wel even slikken toen ik mijn lieve, zwaaiende familie steeds kleiner zag worden aan de kade, maar ik herinner me het als een fijn moment!
Helaas was er alles behalve goed weer voorspeld om meteen naar Tenerife te varen, Martin (de kapitein) heeft er daarom voor gekozen om eerst eens het IJsselmeer op te gaan. Het IJsselmeer had ik redelijk onderschat, tijdens onze allereerste wacht (van 6 tot 9, s’ochtends en s’avonds) ging alles goed: Ik stond voor de eerste keer aan het roer onder een prachtige sterrenhemel en we hebben lekker gegeten op het achterdek. De volgende ochtend was daarentegen een lichte chaos. Er was een storm opgestoken en eigenlijk was iedereen zeeziek, uitzonderingen daar gelaten. Toen het grootzeil tijdens het neerhalen scheurde (zulke incidentjes beter niet doorvertellen!) vond Martin het goed geweest en zagen we af van ons plan om naar Texel te varen. We zijn vlak bij de afsluitdijk in Den Oever gaan liggen en hebben daar overnacht om de volgende dag contact op te nemen met de zeilmaker.
Toen de wind uiteindelijk een beetje was gaan liggen zijn we meteen vertrokken naar het Zuiden, weliswaar op de motor en soms met een snelheid van nog niet eens één knoop, maar goed, we hadden Nederland eindelijk achter ons gelaten!
‘s Ochtends om half 6 worden gewekt door de ‘3-tot-6-wacht’ werd de vaste routine. Na de wacht deed ik dan gauw mijn zeilpak weer uit om mijn bedje opnieuw op te zoeken. Iedereen was te ziek om iets anders te doen dan op bed liggen, tijdens de wacht naar de horizon staren of over te geven. Van de geur die in het schip hing moet je je maar geen voorstelling proberen te maken!
Na zoveel wachten gelopen te hebben dat ik ochtend en avond echt niet meer uit elkaar kon houden was er opeens een ochtend (of misschien was het avond...?) dat ik niet werd wakker gemaakt voor de wacht. Chagrijnig omdat ik nu bijna te laat was en ik, zoals gewoonlijk mijn voeten niet door de broekspijpen van mijn zeilpak kreeg omdat ik mijn kaplaarzen al aanhad, strompelde ik het achterdek op en daar zag ik, je raad het misschien al, land!!!
Daarom hadden ze ons niet gewekt, we gingen aanleggen, en wel in Boulogne! Voor jullie heeft Boulogne misschien weinig betekenis, want nee, het heeft nou niet bepaald een bruisend stadsgedeelte en ik geloof dat de gemiddelde leeftijd van de Boulognaanse inwoner boven de 80 is. Maar op dit moment was het voor mij ‘the place to be’.
Jammer genoeg konden we na 4 dagen nog steeds niet uitvaren i.v.m. het slechte weer. En na een week Boulogne geef ik jullie dan misschien toch gelijk, Boulogne is inderdaad wel een beetje een saai gat in een uithoek van Frankrijk waar het altijd regent en naar vis stinkt...
Maar laten we het positief houden! Want we hebben een paar leuke, actieve lessen gehad in Boulogne, je kon dan meestal kiezen voor een Bèta-les van Jaco en Marjolein (Bèta-docenten) of een Gamma-les van Wouter en Katja (Gamma-/Alpha-docenten). Ook hebben we elke dag een les Spaans gekregen van Mieke en ik merk dat je het heel snel oppikt wanneer je zo intensief werkt aan een taal -!
De 5e dag hebben we Boulogne gedag gezegd met als volgende doel Brest in gedachten, niet omdat dat het weer zo goed was, want er was géén wind (ik had echt nog nooit zo’n vlakke zee gezien!), maar dat was beter dan storm.
Op de motor passeerden we Cherbourg, toen duidelijk werd dat er een flinke storm was opgestoken vóór Brest, daarom zijn we omgekeerd en hebben we een nachtje in Cherbourg gelegen. En, ik kan het niet laten om het te vermelden; Heb je zin om te lachen, omdat een film gewoon té slecht is? Kijk Les parapluis de Cherbourg (anno 1964), ze zijn er daar nog steeds trots op!
Nadat we Cherbourg hadden verlaten ging alles ineens heel snel. De wind was ideaal en ik heb al aardige zeebenen. De zee-ziekte-geur die er de vorige keer tijdens het varen hing, had inmiddels plaats gemaakt voor de geur van vers gebakken brood. In de salon heb ik op mijn laptop aan een planning voor school gewerkt, af en toe werd er dan geroepen of ik even kon helpen met het hijsen van de bezaan of het brassen van de breefok en dat deed ik dan. En terwijl iedereen zo netjes zijn/haar wachten liep en “feilloos” (er zijn altijd uitzonderingen :)) koers hield, passeerden we de sprookjesachtige kust van Spanje, en daarna Portugal met Lissabon als een berg van lichtjes. En hoe kan ik het vergeten?! Dolfijnen! Onze wacht was de eerste die van het spektakel kon genieten, in grote groepen zwommen ze mee bij de boeg van het schip. In twee-, drie- of soms zelfs viertallen sprongen ze sierlijk omhoog om daarna weer onder het water te verdwijnen. Ik had helemaal niet verwacht ze hier al te zien, maar na Cherbourg is de zee in plaats van zo’n 200 meter, ineens bijna 3 kilometer diep! Dat betekent zelfs kansje op een ontmoeting met een walvis!
Uiteindelijk moesten we om goede wind te pakken toch meer afbuigen naar het Westen. Zodra de Portugese/Marokkaanse kust uit het zicht was werd de deining meteen ‘heavy’, zo noteren we dat tenminste in het logboek. Uit veiligheid moesten we tijdens de wacht tuigjes dragen en ons zekeren. Ik heb ook aan het roer gestaan met deze wind en golven, het was erg moeilijk om koers te houden, de golven zijn iedere keer weer anders!
De wachten werden steeds aangenamer, ik was inmiddels aan mijn nieuwe ritme gewend, het werd steeds minder koud en ook waren de avond-wachten minder donker omdat het volle maan was, daardoor konden we echter niet meer zo goed de sterren zien.
Ook kregen we de eerste informatie over Tenerife en het beklimmen van el Teide! Het vervoer en de overnachting is al voor ons geregeld, voor de rest moeten we het onder leiding van vier expeditieleiders (4 willekeurige leerlingen) zelf regelen, de opdracht is om als één groep de top van de berg/vulkaan te bereiken. Onderweg is het wel de bedoeling dat we voor aardrijkskunde en/of natuurkunde een praktische opdracht uitvoeren, ook voor eten moeten we zelf zorgen, dat zit namelijk niet inbegrepen bij de herberg waar we zullen overnachten, met allerlei zaken moeten we rekening gaan houden. Zo ligt het kookpunt bijvoorbeeld lager als we boven zijn, een eitje of noedels koken gaat dus niet!
Land in zicht! Ja, het topje van el Teide is al te zien aan de horizon, nog gauw een ‘’Grote schoonmaak’’ voor dat we de haven van Santa Cruz binnenvaren, adios amigos!
Vera
